Ik was altijd het luisterend oor...

Ik heb het lang mogen horen: ' Bij jou kan ik altijd terecht met mijn verhaal.' ' Marjolein kan heel goed luisteren.'

En nog steeds. Alleen vind ik het nu een mooi compliment en is het in balans.

Zo was het ooit anders.

'Maar.. dat is toch een goede eigenschap wanneer je als coach werkt? '

Uiteraard. Helemaal akkoord. Actief luisteren is zelfs belangrijk in een coachingsessie. Actief luisteren geeft ook een heel fijn gevoel aan je gesprekspartner. En ja, hoor. Ik zit altijd mee in jouw verhaal als je mij iets vertelt. Dat hsp zijn helpt daar ook bij. Ik lach wanneer jij lacht, ik huil wanneer jij huilt, ik voel pijn wanneer jij pijn voelt, ...

Maar vooral: IK HOOR JOU.

Ik zie nu in dat het een kwaliteit is. Het voelt juist en ik heb me er de laatste jaren ook alleen maar in verdiept in dat 'juist' luisteren. Ik heb er ook m'n job van gemaakt. Dat is fijn.

En toch... was het ooit anders.

Je herkent het misschien wel dat al je vrienden aan je deur staan, op je telefoon aanwezig zijn. Je collega's die aan je bureau komen staan. Met hun verhaal. Elke keer opnieuw. Hun verhaal.

Een vraag stellen aan jou. Niet om te weten wat jouw reactie is, wel om in te kunnen pikken en zo hun verhaal te kunnen vertellen.

Want weet je, zij weten dat jij altijd luistert.

Herkenbaar? Misschien herken je je ook in de andere rol? Ik vel hier geen oordeel. Laat dat duidelijk zijn. Iedereen handelt vanuit zijn noden en wensen.

Zo ook ik.

Ik luisterde ALTIJD. Ik was er ALTIJD voor IEDEREEN. Een vreemde op het vliegtuig, een voorbijganger op straat, een zatlap op café, een collega, een vriend, ... ALTIJD.

Meestal was het niet nodig om advies te geven. Dat vonden ze vaak ' a bridge too far', want ik kan nogal confronterend zijn met mijn bedenkingen. Nee, advies was niet per sé nodig. Gewoon luisteren. En vragen stellen. Zo kwam iedereen altijd wel tot een bepaald inzicht.

'Dank je, dat heeft me echt geholpen.'

~graag gedaan~

En hup, zij blij. Ik moe. Leeg.

Want dit was de zoveelste in de rij vandaag.

Het was altijd een geven. Alleen maar geven.

Wat op dat moment ook echt goed en oké voelde. Dat voelde juist. Ik was ook wel blij.

Ik voelde me belangrijk, want ik kon iemand helpen. Zij vonden me leuk.

Niet dat ik dat toen zo besefte, dat is pas nadien gekomen. Maar het was toen vooral gewoon oké en tof dat ik mensen kon helpen.

'Ik ben zo.' Dat sprak ik mezelf toe.

De tijd verstreek, mijn leven ging verder en ik werd moe en nog meer moe. Ik verloor mijn energie. Maar aan wat?

Het heeft me enkele jaren gekost om in te zien dat de mensen rondom mij mijn energie opvraten. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, ik liet het toe. Ik wilde geven om iets te betekenen.

Ik wilde naar hen luisteren zodat ik maar niet naar mezelf moest luisteren...

~ auch, that hurts ~

Plots is dat besef daar. Wel.. niet echt plots. Wel dankzij bepaalde cursussen die ik volgde.

Miljaar... Byebye maskers en welkom Marjolein.

IN.YOUR.FACE. was die ene cursus. Ik was er ook klaar voor. Ik voelde dat er iets niet klopte in m'n leven. Ik was wat lost. En vooral... ik verloor heel veel energie en ik kon op dat moment niet benoemen aan wat en WAAROM?

Ik heb in mijn leven best al wel wat therapeuten gezien. Gewoon, omdat ik ervan overtuigd ben dat dat een ondersteuning is in je leven. Ik raad ook iedereen aan om op een geregeld tijdstip eens externe hulp in te schakelen. Om even stil te staan, om wat bij te sleutelen, back on track te raken en vooruit te kunnen. Dat doet deugd. Trust me.

Uiteraard: jij kiest.

Ervaring zat dus ;-). Maar dit was meer dan therapie. Dit was zo verhelderend. Zo een openbaring. Maar oh zo confronterend...

Ik luisterde naar anderen vooral om maar niet over mezelf te moeten praten. Over mijn kwaaltjes, over mijn pijntjes, over mijn ervaringen... Want ... weet je, zij gingen dat niet interessant vinden.

Ik ben niet zo belangrijk.

Wel.. IK.BEN.OOK.BELANGRIJK.

Ik mocht er weer zijn. En ik moest helemaal geen masker dragen. Ik was oké zoals ik was.

Nog belangrijker, ik kon weer voelen wie IK was. Waarvoor ik sta en wie ik wilde zijn in het leven.

Mocht ik niet weten wie IK was, kon ik natuurlijk ook niet gewoon IK zijn...

Authenticiteit kreeg een heel andere invulling. Ik zag ook wat het was. En de ' Ik ben zo' was niet meer up to date, zeg maar. Tenminste, ik gebruikte het niet meer als excuus.

Het energiepeil stijgde snel. Ik werd me zeer bewust van mijn gedrag. En af en toe trapte ik nog wel eens in mijn eigen valkuil ( doe ik nog steeds, hoor). Dan besef ik het nadien weer tijdens m'n incheck-moment en herpak ik mezelf.

Ik leer.

Ik groei.

Mocht jij nood hebben aan een babbel na het lezen van dit korte verhaal, aarzel niet om hulp in te schakelen. 
Mocht je zin hebben om net als ik even stil te staan bij jouw leven, om jouw IK verder te ontdekken en plaats te geven, dan is de interactieve, online workshop wel iets voor jou. Om die eerste stappen te zetten. Alle info vind je hier