Hoe ik als plantrekker door het leven ging. Of ook: wat zijn coping mechanismes?

Het is me de laatste weken weer heel hard opgevallen dat ik het best wel moeilijk heb met het gevoel van afhankelijk te 'moeten' zijn. Een gebroken voetbeentje resulteerde in een gips. Plots.. kan ik niets meer. Heb ik hulp nodig bij alles. Zelfs naar het toilet gaan zou makkelijker zijn met iemand naast me. Helaas. Dat is niet het geval. Ik woon alleen en dus is er niemand die even iets kan aangeven.

Een bord dragen is onmogelijk wanneer je je beide handen nodig hebt om de krukken te bedienen.

manman... Wat is het leven toch verschrikkelijk moeilijk met een gips om je been. #miljaar

Ik werd al snel enorm inventief. Een plantrekker. Dat ben ik altijd al wel geweest.

Al wilde ik het de laatste jaren ook wel eens anders doen en hulp durven vragen en toelaten. Ik hoef niet altijd m'n plan te trekken. Ik mag ook eens iets vragen. Dat inzicht heb ik in de laatste tien jaar wel geleerd.

Op vele vlakken kan ik dat keigoed. Zo vind ik het heel normaal dat wanneer ik een kwaaltje heb of met iets zit, ik hulp inschakel van een therapeut of dokter. Dat doe ik misschien wel net iets te snel.

Maar wanneer het er op aankomt dat ik hier in huis echt praktische hulp nodig heb... brrr... vind ik echt een uitdaging.

Het is een kwestie van even de balans op te maken voor mezelf wat belangrijker is. Afzien en sukkelen, maar het wel zelf doen. Of hulp toelaten en het leven nét iets aangenamer vinden.

Simpel, toch?

En toch... is het niet voor iedereen zo gemakkelijk. Soms heb je een geen sociaal vangnet waarop je kan rekenen. Soms heb je geen vrienden of familie die je kan inschakelen. Soms heb je niet geleerd om hulp te vragen en ben je al van kinds af gewend om het altijd wel gewoon alleen te doen. Zo deed ik het toch alleszins als kind.

Het is voor velen ook een coping mechanisme om met dingen te kunnen omgaan.

Soms is het 'plantrekker zijn' ook een masker geworden om je kwetsuren te camoufleren.

Coping is een begrip uit de psychologie, waarmee de manier waarop iemand met problemen en stress omgaat wordt bedoeld. Het betreft de omgang met alle soorten voortdurende stressoren, zoals werkloosheid, echtscheiding, pijn of oorlog. BRON: Wikipedia

Interessant om te weten, is dat je verschillende coping mechanismes hebt. Wat ze echter gemeenschappelijk hebben, is dat je een coping mechanisme ontwikkeld hebt om met stress en/of moelijke stiuaties om te gaan.

Er zijn ook minder gezonde mechanismes die je kan aangeleerd hebben. Enkele voorbeelden hiervan zijn:

- vermijdingsgedrag

- overmatig alcohol drinken of overmatig eten

- dissociatie ( doen alsof het er niets is, het niet ervaren als iets van jezelf)

- onderdrukken van emoties

Anderzijds heb je ook positieve manieren van coping om met bepaalde situaties om te gaan. Enkele tips zijn:

- op tijd rust nemen voor jezelf

- bewegen, wandelen, sporten

- meditatie

- oefenen om meer bewust te leven ( hier en nu)

- leren nee zeggen

- ademhalingsoefeningen

-...

Coping heb je misschien aangeleerd in je verleden, zo ook kan je positieve coping leren vanaf vandaag voor de rest van je leven. Zo kan jij kiezen om je patronen te doorbreken en er nieuwe aan te leren. Zo flexibel is een gezond brein, dus waarom er geen gebruik van maken?

Wat zou het voor je kunnen betekenen, mocht je altijd gewoon jezelf kunnen zijn?

Gewoon honderd procent jezelf. Gewoon jij. Met al je gebreken en kwaliteiten. Zou dat niet pas echt geweldig zijn? Zonder oordeel van een ander en nog meer: zonder oordeel van jezelf. Laat ons gaan voor bewustwording van je copingmechanismes. Op die manier kan je ernaar gaan kijken en beslissen of je er al dan niet iets aan wil gaan doen. Daarnaast kunnen we starten om positieve coping toe te gaan passen. Want jij weet, net als ik, dat een stressloos leven niet bestaat. Dan kunnen we toch maar beter inventief zijn en trucjes leren om er beter mee om te kunnen gaan, toch? Gewoon jij, hier en nu, maar dan bewuster en meer jezelf.

Hoe zou je je dan voelen?

Ja, maar... ik weet eigenlijk niet meer wie ik ben

Wat doet het met je wanneer ik zeg dat je kan ontdekken wie je bent en naar jouw waarden kan en mag gaan leven?

Soms zijn we onszelf wat verloren onderweg. Misschien mocht je nooit jezelf zijn als kind. Misschien heb je het niet geleerd om op ontdekkingsreis te gaan naar jezelf. Of ben je jezelf wat kwijt geraakt in de drukte van je gezinsleven nu. Kinderen, werk, man, huishouden,... Ratrace. En race tegen de tijd ook vaak. Vooral.. geen tijd meer voor jezelf gehad de laatste jaren. Dat kan en is niet zo abnormaal, hoor.

Dan is het aan jou of je er wil voor kiezen om dan nu op reis te gaan. Op jouw tempo.

Of niet.

En dat is ook oké.

Enkele tips die je kunnen triggeren om jezelf weer te vinden:

- schrijf in het midden van een groot blad: WIE BEN IK en doe aan braindump ( alles wat er in je opkomt, schrijf je willekeurig rond die vraag). Dat kunnen woorden, zinnen, tekeningen,... zijn. Er zijn geen regels

- maak een vision board: knip en plak op een stuk karton, oud behangpapier, groot blad, kurkbord,... Kies allerlei prenten, logo's, kleuren, quote's,... die bij jou passen. Die jou voorstellen.

- ga in gesprek met dierbaren ( kinderen, partner, ouder, opvoeder, collega, vriend,...)en vraag eens hoe zij jou zien. Hoe zouden zij jou beschrijven?

- schakel professionele hulp in en ga samen op pad

Ik wens je veel reisplezier!

Liefs,

Marjolein

Heb je graag hulp? Als coach kan ik je verschillende trajecten voorstellen. Eén daarvan is een VIP online traject dat je in augustus al kan starten achter de schermen. Een traject van 22 weken voor slechts 8 personen. Wil je er meer over weten? Klik dan hier

Denk je andere hulp nodig te hebben of merk ik zelf na ons kennismakingsgesprek dat je beter geholpen bent bij een andere hulpverlener, kijk ik graag samen met jou wie je verder kan helpen.