Hoeveel volgers heb jij is de nieuwe hoe gaat het met je...

"Jij hebt niet zo veel volgers, zag ik?", merkte laatst iemand op. Die iemand kende me helemaal niet. We zaten samen iets te drinken en we hadden het over ons leven. We leerden elkaar net kennen en toen kwam deze opmerking.

Ik was er niet goed van. Verbaasd. Niet direct weten hoe te reageren.

Het viel me op dat ik in verdediging ging, dat ik me wilde verantwoorden waarom niet.

SERIOUSLY? Trap ik nu zelf echt in die valkuil? Alsof het iets waard is...

(Als ware hsp komen mijn bedenkingen altijd wat later.)

Nooit eerder zou ik geloofd hebben dat wij nu zouden spreken over hoeveel volgers iemand heeft. Het zou niet bij me opkomen om zulke conversaties te voeren. Dat die ene foto zoveel likes heeft gekregen. Dat zijn termen die nu heel gewoon geworden zijn. Nog meer, het lijkt alsof het een maatstaf is geworden om je goed te voelen.

Het gaat ook nog verder, want wat je ziet op de sociale media wordt instant als waarheid beschouwd. Je maakt gewoon je eigen verhaal van die andere zijn/haar leven. En dat is dan écht zo, want je hebt het gezien op Facebook of Instagram.

Iemand deelt 3 dagen een foto een feestje ( hetzelfde feest, maar 3 verschillende foto's op 3 verschillende dagen) en hupsa: " Amaai, die is wel veel aan het feesten!" " Het gaat keigoed met haar/hem, want ik zag dat die keiveel foto's van uitgaan post"

Herkenbaar?

In die wereld zitten we. Tenminste, ik toch.

En ja, ik kies er ook zelf voor. Ik draai mee in die mallemolen en probeer zo authentiek mogelijk te zijn.

"How ironic" (Alanis Morissette wist het maar al te goed )

Actief zijn op de sociale media is een onderdeel van hedendaagse marketing. En als zelfstandige is dat belangrijk. Mocht ik morgen kiezen voor een fulltime baan in dienstverband, hey...ik verdwijn van die sociale media. You may count on that!

Vandaag kies ik er zeer bewust voor om dingen te posten, om dingen te schrijven en die te delen. Omdat dat me helpt in mijn business. En eerlijk toegegeven, dat doet me deugd wanneer ik een bericht krijg van iemand die geïnspireerd is geweest door wat ik heb gedeeld. Dat is ook mijn doel: mensen inspireren, motiveren,... Niet om mij als belangrijk voor te doen. Nog minder als de alleswetende. Ik ben gewoon mezelf en ik vertel een verhaaltje. En wie weet is er toch iemand die er iets aan heeft. Misschien ook niet.

En tegelijk denk ik: " Shit, doe ik dit echt?".

Het is een continu koorddansen. Het evenwicht vinden tussen meedoen en authentiek zijn. Tussen het beschouwen als een onderdeel van je zaken doen en "practice what you preach".

Moeilijk. Verwarrend.

Het voordeel is dat ik het wel besef. Ik doe dit heel bewust. Ik kies ervoor. En ik denk na.

Maar het doet me verschrikkelijk veel pijn (hier is die hsp weer) om te horen van mensen in mijn omgeving dat ze zich vergelijken met mensen op Instagram. Dat ze zich lelijk voelen, minderwaardig, gefaald.... " Want kijk eens naar haar/hem op Instagram. Die kan alles en is altijd blij"

...altijd blij... Auch.. mijn hart breekt dan een beetje.

Al eens gezien hoeveel filters er bestaan? Al eens getest wat je met de tientallen apps kan doen om jezelf helemaal te "vervormen" op foto? Ik wilde bijna ' er beter kan doen laten uitzien' schrijven.

Oh ja, ik trap ook in die valkuil.

Die illusie dat die andere er altijd fantastisch uit ziet, de mooiste is, de slankste is, de rijkste is en altijd gelukkig is. Dat doet sociale media met ons. De vraag blijft echter: wat is jouw maatstaf om je goed te voelen?

En... is wat jij ziet op Instagram wel de waarheid? Kan iedereen elke dag gelukkig zijn? Wil jij elke dag je zo voelen?

Laat mij me maar af en toe ook eens heel slecht voelen. En depri en verlaten en eenzaam en lelijk en dik en... Heerlijk, al dat voelen. Die dag of dagen vind ik dat absoluut niet heerlijk. Tranen zijn dan mijn beste vrienden. Maar nadien...besef ik weer hoe dankbaar ik ben voor al dat voelen.

En eerlijk toegegeven, durf ik ook niet altijd mijn slechte dagen te delen op de sociale media. Maar ik doe mijn best. Iets in mij is dan toch een beetje beschaamd om toe te geven dat ik me niet blij voel die dag. Alsof ik als coach mij altijd happy moet voelen. NOT!!! Dat doet sociale media dus met mij. Druk leggen. Op mijn leven, op mijn zijn. Het doet me deugd dat ik me er al bewust van ben. Dat ook ik die druk voel.

Het is geen goed of slecht. Wat mij wel belangrijk lijkt, is je er bewust van zijn dat dit het spel is van de sociale media. Dat er een échte wereld is rondom jou die zich niet online afspeelt. Kies voor welke wereld jij wil gaan. Wees je er bewust van. En ga je er de ene dag helemaal in mee, stap er dan de volgende dag ook eens uit. Uit die mallemolen van een online wereld die soms echt en soms ook keihard fake kan zijn...

De "Hey, hoe gaat het met jou?" doe je in het echte leven. Face to face. Met een knuffel vol warmte en liefde en niet met één of ander emoticon.

Get Real. Be Real.

Spreek, praat, raak elkaar aan. Lach, geniet en huil. In het echte leven. Zij aan zij.

Knuffel elkaar. Laat oxytocine de vrije loop.

Zo word jij een blij mens.

That's a fact!