wanneer praten niet meer hoort...
Het doet me pijn om te zien dat we zo weinig praten met elkaar.
We moeten hip en trendy zijn, we moeten de juiste kledij dragen, we moeten naar de nieuwste en hipste bars en restaurants gaan, we moeten de juiste muziek beluisteren en we moeten vooral veel selfies plaatsen. Ons leven is leuk en interessant als we veel likes hebben. Wanneer je dat niet doet en niet hebt... Hoor je er niet bij.
Ow, maar ik ben nog een lijstje vergeten.
We mogen ook niet praten over hoe slecht we ons voelen. We moeten ons vooral elke dag happy voelen en YOLO zeggen en doen. We moeten dan van al die leuke en happy stuff ook foto's nemen en die delen met de rest van de wereld. Niet vertellen over dat je een echte klote dag hebt en dat alles tegen zit. We moeten blij zijn en we moeten positief denken en zijn. Vooral altijd positief zijn.
Want als je dat niet doet, dan val je af. Dan ben je een brok negativisme dat we niet in ons leven willen. Dan hoor je er niet bij.
OW en euhm... Praat over anderen, praat over wonderland en Hollywood. Praat over wat op de HLN app stond. Praat over de koe die de kalf melk gaf.
Praat vooral niet over hoe je je voelt, wat je ervaart, hoe je denkt en hoe je naar het leven kijkt. Want dan... hoor je er niet bij.
Het lijkt momenteel dat dit de wereld is waarin ik leef. Ik zeg niet dat dit mijn wereld is. Ik ervaar gewoon dat dit "de maatschappij" vertegenwoordigt. En fuck, wat vind ik dat eng.
Eng in al de betekenissen van het woord.
Want wil jij erbij horen?
Ik niet.
Ik hoor bij mijn vrienden en mijn familie en that's pretty fine by me.
Shit, man, ik wil dat mensen me vertellen wanneer ze zich slecht voelen. Ze mogen mij bespringen als ze zich super gelukkig voelen. Ze mogen mij knuffelen als ze zich gewoon goed voelen. Ze mogen op mijn schouder komen uithuilen als ze weer eens een paniekaanval hebben gehad. Vertel mij als je je verdrietig voelt omdat je 5 of 25 jaar geleden iemand hebt moeten afgeven aan die andere wereld. Wees droevig als gisteren je hond of je kat is gestorven. Vertel mij wat je voelt. Zeg mij wat je denkt. Roep tegen me als je boos bent.
Wees en voel 100% wat je denkt, voelt en bent. Praat!
Vertel mij dat je ruzie hebt gemaakt, geef mij een seintje als je weer buikpijn hebt. Laat me weten hoe je omgaat met je angsten. Vraag raad over je donkere gedachten.
Wees mens.
Laat je niet leiden door de gedachte dat het niet mag. Dat het niet hoort. Denk niet aan wat de anderen misschien van je gaan zeggen. Denk niet dat het niet past om iets te zeggen. Jij mag alles zeggen, jij hebt het recht om te praten. Je hebt ook het recht om te zwijgen.
Ik heb geen boodschap aan welk merk je handtas heeft. Het interesseert me geen bal wat de roddelpers heeft verzonnen deze dag. Ik hoef niet te weten waar de meest trendy bars zijn en wanneer ik verwacht word op de nieuwe place to be.
De place to be is met jou. Waar dan ook, hoe dan ook, al draag je een plastiek zak over je kop. Allemaal prima. Zolang je maar weet dat je mag praten tegen me. En oprecht bent.
Wees mens bij me. Dat mag.
Wees mens. Altijd.
Wees mens, meer hoeft echt niet.
Wees jezelf en creëer de wereld waarin jij mens wil zijn. Volg jouw pad en niet dat pad dat uitgestippeld wordt door massa en/of media. Voel je niet opgesloten, maar leef je eigen leven.
Praat wanneer je behoefte hebt om te praten. Zeg wat je echt wil zeggen en niet wat je denkt dat er wordt verwacht.
Praat als medicijn.
Zwijg als medicijn.
Jij beslist.
Jij kiest.
