Je bent jong en je krijgt een burn-out... HELP! En wat nu?
A trip down memory lane... ( zomer 2016)
Helemaal het noorden kwijt. Zo voelde ik me. Wat was er in godsnaam gebeurd? En vooral, wat moest ik nu gaan doen? De spoedarts had me twee dagen thuis geschreven. Dat betekende dat ik maandag terug zou kunnen gaan werken?
Een afspraak maken bij de huisarts, dat hadden ze me in het ziekenhuis aangeraden. Ok. Dat kon ik nog wel, online een afspraak maken voor maandag. En wat dan?
Ik heb m'n hoofd zitten breken met allerlei scenario's over wat ik nu moest gaan doen, ik wilde instant oplossingen. Soms waren er momenten op de dag dat ik dacht bij mezelf: " Ooh, maar een paar dagen rusten en ik begin terug te werken!"
Ik vind het nu te gek voor woorden hoe slecht, of zelfs helemaal niet, ik luisterde naar mijn eigen lichaam. Was dit niet duidelijk genoeg om te beseffen dat het niet meer gaat op de manier ik bezig was?! Maar neen, alles voor de job en vooral: " al die anderen kunnen dat toch, dan moet ik dat toch ook kunnen?!" Het gevoel van zwakkeling kwam naar boven, ik had gefaald.. Nu was ik weer afwezig. Want de laatste maanden, om niet te zeggen een jaar, was ik vaak afwezig. Ik had enorm veel last van mijn darmen. Ik had me al een volledig ander voedingspatroon aangenomen, was bij verschillende artsen in behandeling, had een afspraak nog voor een gastroscopie en een colonoscopie,... Het stopte niet, de klachten, dus ik bleef op zoek gaan naar een oorzaak... Stomme ik...
Die twee dagen voor de afspraak bij de huisarts waren verschrikkelijk. Zoveel dat ik aan het denken was, zo slecht dat ik me voelde,... Zoveel wenen dat ik moest doen.. En het enige wat ik nodig had, was RUST. Rust in mijn hoofd, rust voor mijn lichaam, rust in mijn hartje. Ik wilde vooral ook alleen maar slapen en een paar dagen later pas wakker worden..
Maandag bij de huisarts....
"Hoe gaat het met je?", vroeg ze. Ik kon niets anders doen dan wenen. Ik kwam niet uit m'n woorden, ik was op. Doodop. De tranen waren wel duidelijk voor de dokter. Ik heb m'n verhaal kunnen doen, denk ik. Want van toen is alles wat wazig geworden in m'n geheugen. Ik leefde in een roes. M'n hoofd stond niet meer op mijn lichaam, zo voelde het aan.
Twee weken werd ik thuisgeschreven en ze raadde me aan om met iemand te gaan praten. Een burn-out kan je niet in je eentje ondergaan en dat moet je ook echt niet.
Oooh help,... Is het dan echt zo ver gevorderd? Ik wilde zo nog niet denken. Een burn-out? Ik? Ik had me net een maand geleden ingeschreven voor burn-outcoach te worden.... Verdorie... Mijn leven is om zeep... Wat nu?
Heb dan het werk verwittigd dat ik voorlopig twee weken niet zou komen werken. Op dat moment nog overtuigd dat ik na die periode er wel terug zou staan. Tien minuten later besefte ik wel weer dat dat onmogelijk zo kon zijn. Ik was over mijn grenzen gegaan. Niet 1 keer, maar tientallen keren... En nu moest ik de prijs ervoor betalen.
Alsjeblief, luister nu toch eens!! Je lichaam trekt het niet meer. Je lichaam redt het niet meer! Je moet op die pauzeknop duwen...
Adem, slaap en kom tot rust.
25 oktober 2017
Dankzij de juiste hulp ingeschakeld te hebben, dankzij steun van mensen in mijn omgeving, maar vooral dankzij het geloof in mezelf, sta ik nu waar ik wil staan.
Ik ben die burn-out eeuwig dankbaar, omdat ik knopen heb doorgehakt die nodig waren om energieker en met minder stress in het leven te staan. Zodat ik weer kan genieten van vrienden, genieten van kleine dingen en plannen kan maken voor mijn toekomst.
Aarzel niet, luister naar wat je écht nodig hebt, geloof in je kwaliteiten en leef dag per dag!
Zit je met vragen? Aarzel niet om me te contacteren!
coachmarjolein8@gmail.com
https://www.facebook.com/coachmarjolein8/
