Er was alleen maar tijd voor een haasten...
Deze ochtend, het was 8u02. Ik kan het zo exact zeggen, want ik zat op de fiets en passeerde een parkeermeter. Eerlijk toegegeven: gebeurt zelden zo vroeg. Ik wilde even het uur weten, vermits ik verbaasd was van hoeveel mensen er al aan het fietsen waren. Verstomd van het feit dat er al zoveel mensen zich zo aan het haasten waren. Rush hour. Zo leek het wel op de fietspaden in de Antwerpse binnenstad. Bij elk rood licht sta je met een hoop te wachten en lijkt het alsof het een wedstrijd is. Dat groene licht springt aan en iedereen wil als eerste aan kop rijden. Om dan 400m weer te moeten stoppen voor een ander verkeerslicht. Ik begreep het niet zo goed. Want als staart van het peloton, kon ik gewoon rustig blijven fietsen... Ik volgde niet. Niet alleen omdat ik niet zo snel kan trappen op m'n fiets die te klein is, maar ook gewoon omdat ik niet wilde volgen! Ik had geen zin om me op dat uur al zo te moeten haasten. Met welk nut? Om sneller op locatie te zijn? Alsof ik meer dan 3 minuten zou kunnen winnen op een afstand van 2km? Zijn die 3 minuten dan dat haasten waard? Ik merkte op dat ik aan het zingen was en ook wel aan het glimlachen. Althans, totdat ik doorhad dat niemand anders lachtte. Dat niemand anders gewoon relax op zijn fiets zat. Integendeel, het was soms ook een gevecht, een kleine strijd, omdat je niet ogenblikkelijk opzij ging of omdat ik dus te traag ging voor de anderen. Kort erna voelde ik aan mijn mondhoeken dat die waren gezakt en ik had een frons op m'n voorhoofd. Ik werd zelfs een beetje triest. Niemand die me aankeek, niemand die een glimlach teruggaf, niemand die gewoon rustig wilde vooruit gaan. Neen. Er was alleen maar tijd voor een haasten. #ikstartdedagzonderhaasten Kom mee ont-stressen op 8 oktober ( nog 2 dagen mét korting) https://www.coachmarjolein.com/workshop-de-stress-recharge
